آنگاه که  کنـــــار  ِ مـنـــی

     دوست دارم  ثـــانـیـه ها

       به کـُـنــدی سالها بگذرند                    

          و آنـگـاه که  از کـنـارم می روی

           دوســت دارم هفته ها و  ساعت ها

              بـیـش از  ثـانـیـه ای نـپــایند

                تا دوباره فرا  رســــــد :

                  جشنواره ی دیدارمان ...

                    خــــدایـا !

                      عـصای سحر آمیز  ِ بـلـنـدی می خواهـــم

                        تا عـقــربــه های ساعتی  را که

                           بر پهـنـه ی آسمان دوخته ای

                               به دلخواه

                                 اینسو و آنسو  بکــِشـــم