گر بدین سان زیست باید پاک

من چه ناپاکم

اگر ننشانم از ایمان خود،

چون کوه

یادگاری جاودانه

بر تراز بی بقای خاک

و سر آخر در لا به لای حادثه گندیدم

سنگ ها ناله می کردند

ولی مرد و زن در خواب

بوی شبنم به مشام می زد

دنیا صبح بود, برای آمدن

در باد زمزمه ای می وزید

از درخت حادثه پیله ای افتاد

-

. . .مثل خواب نبود اما بعد -

نمی دانم چه شد

دوباره به پیله بر گشت

خواب هم یک روز از پیله بیرون آمد و برگشت

کرم در پیله مرده بود

خواب هم همان صبح مرد

در نا باوری و شگفت

همراه تابوت او

رویایش را می بردند و می شنیدم که جغدها می خوانند

دستهایم بوی گل می داد

 مرا به جرم چیدن گل محکوم کردند

اما، هیچ کس فکر نکرد

 که شاید من، یک گل نوازش کرده باشم.

( ارنستو چگوارا )

 ما رونوشت دادیم

ما می خواستیم می خواستیم حق اداره ی زندگی خود را

 و آنچه  آنها برایمان ترجمه کردند

ـ دولتی کردن مرده شویخانه بود ـ

لعنت

لعنت بر این رونوشت که هرگز مطابق اصل نیست